Vandaag
houden we een rustdagje. Hoewel we reeds om 7u30 wakker worden door het
schooltje hier verderop. Ja, isolatie in huizen kennen Amerikanen niet. Terwijl
Tom een ontbijt gaat halen en klaarmaakt, werk ik de blog bij voor een aantal
dagen. Daarna maakt Tom zijn koffer al klaar, zodat we dit niet meer op het
laatste moment moeten klaarmaken. Rond 14u wandelen we van onze vakantiewoning
naar de Sunset Boulevard. We wandelen via Echo Park. Een niet zo mooi parkje
met deels dor gras en de andere kant groen.
We wandelen naar de Sunset Boulevard waar we in de verte het Hollywoodbord kunnen
bezichtigen. Voor de rest stelt het hier niet veel voor. Er zijn enorm veel
koffieshops, wel 30-tal. Na een lange tijd te wandelen, nemen we de bus terug
tot Echo Park. Van hieruit is het niet meer ver tot de vakantiewoning. We bestellen
pasta online om te laten leveren. Zo hoeven we niet meer met de auto weg te
gaan, want er is niet veel parking in de straat.
Tijdens het
eten kijken we nog naar de Timtracker en Homemadewanderlust op Youtube. Terwijl
Tom naar een serie kijkt, werk ik verder de blog bij tot waar de vermoeidheid
toeslaat. Morgen gaan we onze laatste volledig dag tegemoet in Universal
Studios. We zijn benieuwd.
De laatste kampeernacht is goed meegevallen. Totaal geen koude gehad en volledig uitgeslapen ben ik om 7u wakker. Tom komt enkele minuten later ook wakker. Zoals beloofd een foto van onze laatste camping.
We breken de tent voor de laatste keer af en zoals vorig jaar past hij netjes in de tentzak. De auto ruimen we volledig op en hierna vertrekken we rond 8u van de camping. We stoppen aan het laatste VC van de reis, waar Tom nog een t-shirt koopt. We hebben beiden honger en net buiten het park zien we een winkeltje met een ontbijtbar. Hier smullen we van een lekker ontbijt.
Daarna is het reeds 10u en verlaten we de mooie bergen. Beiden met een spijtig gevoel, maar we hebben drie fantastische weken achter de rug. We stoppen nog een paar keer voor een laatste blik op de bergen, die hierna steeds verder liggen op de weg. Wat een prachtig schilderijtje.
De volgende uren zijn zeer saai, waardoor ik reeds in de auto mijn verhalen bijschrijf voor de blog. Het landschap verandert in een dorre omgeving. Eens we terug op de Highway 101 zitten, zien we terug de mooie oceaan. We stoppen voor een uitzicht, waar je wel eens otter kan zien. Er staat uitleg over de vroegere handel hier. Vele zeeotters zijn hier afgeslacht voor het geld! Een hagedis zit rustig langs de kant en probeer een foto te nemen. Ineens springt die op mijn schoen!! Bijna op mijn been. Keihard ben ik geschrokken!
Vervolgens tanken we en eten iets klein bij de McDonald's, een kleine 40 minuten voor de kust van Santa Barbara. Om 15u30 zijn we in Santa Barbara, waar we een kleine wandeling maken aan de oceaan.
Een lieve kleine puppy komt aangelopen en springt van geluk om hier te mogen rondlopen. Knuffeltje hier en knuffeltje daar. Lekker wat zand, kijken naar de golven en nog eens een knuffel. Wat een lieverd!!
Terug aan de parking, rijden we nog naar de pier van Santa Barbara. Hier wandelen we een beetje rond, ijsje eten en winkeltjes bekijken. Het valt ons op dat het personeel, hier niet zo vriendelijk is.
Na een goed uur rond te wandelen, rijden we weer verder naar onze bestemming in Los Angeles. Hier hebben we via airbnb een vakantiehuisje in Echo Park geboekt. Hopelijk is het aanwezig zoals beschreven, want ik heb al veel slechte ervaringen gelezen met airbnb. Een hotel wouden we niet kiezen, omwille van het lawaai. Het is enorm druk op de freeway, LA is dan ook de grote stad. Met 8 banen naast elkaar, rijden we door de drukte van LA. Links invoegen, rechts invoegen, zonder lichten rijden, geen pinkers, camions die inhalen. Alles is mogelijk! Man, we krijgen er stress van. Oef, nog een 15 minuten en we zijn er. We rijden langs een buurt met veel daklozen. Uiteindelijk komen we in een residentiele wijk van Echo Park en dit via de Baxter Street. Het is uiteraard al donker en bijna 20u, maar die baan ziet er toch wel steil uit! Geraken we hier wel omhoog! Eens omhoog, zien we de straat niet naar beneden! Wtf! Steil, steiler, steilst, we zitten op een coaster! De GoPro heeft dit allemaal gefilmd, ook mijn geschreeuw. Hieronder kan je al een voorproefje zien van deze blijkbaar 4de steilste straat van Amerika.
We komen aan bij onze bestemming, dat we eerst niet meteen vonden door de gps. Gelukkig na even zoeken (straatverlichting is niet aanwezig), vinden we het huis van de eigenares. Ze brengt ons naar de vakantiewoning en alles ziet eruit zoals op de foto's. Wel verschrikkelijk warm binnen, maar het zou moeten afkoelen tegen de avond. Er is ook een ventilator aanwezig. Ze vertelt ons over de mogelijkheden in de omgeving. Blijkbaar is ze afkomstig uit Frankrijk en woont al 12 jaar in Amerika. Oh, en mijn munten zijn gearriveerd!!
Na de rondleiding en verwelkoming laden we de auto uit en rijden nog naar de Panda Express voor ons avondmaal. Ik zet de foto's op de laptop en werk de blog nog even bij. Rond middernacht is het dan ook tijd om te gaan slapen.
Deze
ochtend kwam ik wakker met een ellendige migraine. Zo hevige migraine dat ik
nauwelijks op mijn benen kon staan. Tom heeft hierdoor de tent alleen moeten
afbreken, terwijl ik in de auto een volledige migrainepil heb ingenomen. In de
lodge zijn we een koffie gaan halen, maar die waren zo ellendig traag. Het
heeft 20 minuten geduurd, waardoor we in de winkel elk een muffin zijn gaan
halen. Hoewel door de migraine, ik totaal niet in de stemming ben om te eten.
We rijden verder door tot aan de Grizzly Falls, waar ik even mijn ogen kan
sluiten. Hier werd het stilletjes aan beter. Gelukkig maar, want migraine is
geen pretje.
Hierna rijden
we terug langs de route van gisteren met enkele stops voor foto’s.
Ook stoppen
we bij de oudste werkende benzinepomp. Deze pomp bestaat sinds 1928, maar je
betaalt wel $5,46 per gallon. Wat belachelijk duur is. De hond is wel een leuke
extra, waardoor we een $1 donatie geven.
Vervolgens nemen
we de afslag naar Hume Lake. Hier is een klein christelijk dorpje. Nadat ikzelf
even fotograaf ben voor een ander koppel toeristen en zelf foto’s hebben genomen,
zijn we hier snel weer weg.
We rijden
langs een baan met veel putten. Opletten geblazen voor de banden. Uiteindelijk komen
we aan de Buck Rock Road, die er toch niet zo rijdbaar uitziet. Verschrikkelijk
veel stenen, putten en een smal wegdek of zandweg. Zonder platte band bereiken
we de tweede Fire Lookout Buck Rock. We parkeren de auto op een kleine parking
en wandelen nog een stukje naar boven. Deze uitkijktoren staat namelijk op een
rots! Ja hoor, een rots met een steile trap!
Bovenaan
zien we waar we voor gekomen zijn. Niet volledig helder, maar toch een beter
uitzicht dan vrijdag. Wederom zit er een dame, waarmee we even een praatje
houden. Zij zit hier 5 dagen op de week en slaapt op deze heuvel. De dame bij
Park Ridge ging wel elke dag naar huis. Deze mevrouw dus niet.
We praten
over onze trip en de wandelingen. Zij vertelt ons over de jacht hier, dat het
dit weekend gestart is. Dit weekend mogen ze jagen met geweer en vanaf oktober
met pijl en boog. Enkel de mannetjes mogen doodgeschoten worden. Ze moet niet
weten van de jagers, maar ze zegt dat het voor een balans zorgt. Meer herten,
zorgt voor meer andere wilde dieren. Hoewel wij van mening zijn om de natuur
zijn gang te laten gaan. Ze vertelt ons over de betekenis van de Californische
vlag met de grizzly. Blijkbaar zaten er vroeger grizzly’s in Californië. Helaas
is in 1922 de laatste grizzly hier in deze streek doodgeschoten door een jager,
die enorm trots was op zijn daad. Met deze jager is de grizzly in deze streek
uitgestorven, de staatsvlag symboliseert de grizzlyberen van het verleden. Na de toffe
babbel, verlaten we de uitkijktoren en zie ik een marmot op een rots zitten.
Woehoe nog
een marmot gezien op deze reis. We rijden terug langs een andere route. Helaas,
weeral grote stenen op de weg. Met een beetje vertraging belanden we alsnog in
Lodgepole Visitor Center van Sequoia NP.
Hier
bekijken we de film “Bears of the Sierra”. Weeral een ergernis dat we niet
wisten, tot in 1940 werden de beren in de Nationale Parken gevoederd. De
beelden in de film toonden campings met veel kinderen, waar de zwarte beren
eten kregen. Het was precies een circus. De beren werden agressief naar de
mensen toe, maar ook naar elkaar. Zo erg agressief dat het ten dupe viel van de
cups. Hoe stom kunnen mensen wel zijn! Na 1940 werden de mensen slimmer en
werden alle beren weer weggejaagd om zelf te kunnen overleven in de vrije
natuur. Tot op vandaag worden alle beren nauwlettend in het oog gehouden. De
beren krijgen een nummer, zodat er geen agressie meer kan ontstaan met een
vreemde beer. Dit voornamelijk op de vele campings in de parken. Dit hebben we
dit jaar wel gemerkt. Niets mocht in de auto blijven liggen. In Canada waren ze
hier vorig jaar niet zo streng op.
Bij de
camping is er een winkel en foodcorner. We kopen iets kleins om te eten en
wandelen nog even tussen de souvenirs. Tom koopt een leuke flessenopener,
t-shirt en een memory card spel van de Nationale Parken. Normaal gingen we nog
een wandeling doen naar een waterval, maar hiervoor is het al te laat. We
rijden meteen door naar de General Sherman Tree. Op de parking is er behoorlijk
nog wat volk en de vermoeidheid slaat weer toe. Na bijna een half uur te rusten
in de auto, wandelen we naar deze grote boom. Het is de grootste boom ter
wereld, gemeten in volume. Zo blijkt dat hij niet meer in de hoogte aan het
groeien is (bovenaan is het afgestorven), maar wel nog steeds in de breedte.
Hier is er
een rij om een foto te nemen van de boom met het bordje. Laten wij maar aan de
andere kant gaan staan. Het pretparkgedoe hoeft voor ons niet. We wandelen nog
even langs een aantal andere sequoia’s en houden het voor bekeken.
Terug aan
de parking blikken we terug op een fantastische drie weken roadtrip. Toch kan
ik het niet loslaten, dat we geen enkele zwarte beer tijdens de reis gezien
hebben. We rijden de parking af om naar de camping te rijden en begint Tom te
roepen “een beer!!!!” NEEN (zelf dacht ik, is dit om te lachen), een zwarte
beer wandelt omhoog langs de weg. Hij zit te spelen met zijn eten en is
duidelijk getagd. Hoe fantastisch, de ene beer is op het einde van de reis
zichtbaar geworden.
Na deze
mooie afsluiter rijden we verder langs de panoramische route van Sequoia NP met zonsondergang.
Op de weg
zijn er nog wat onderhoudswerken, waar er vier herten langs de weg wandelen.
Hopelijk gaan ze snel het bos weer in. Reeds in het donker arriveren we op onze
laatste camping, Buckeye Flat. Een mooie plek met geen naaste geburen. Een foto
zal voor morgen zijn. We eten aan onze tafel en drinken een bekertje cava om
onze laatste kampeernacht mooi af te sluiten. Morgen rijden we nog eens langs de kust van Santa Barbara.
Na een heerlijke nachtrust worden we om 7u30 wakker. De routine zet zich verder en om 8u zitten we terug in de auto. We stoppen even bij de winkel voor wat ontbijt en een warme chocomelk. Er is nog niet veel volk op de baan, waardoor het zeer rustig is op de Kings Canyon Scenic Byway. Wat een verschil met gisteren alweer, een stralende hemel krijgen we vandaag. Ook de temperaturen zouden vanaf vandaag weer stijgen in de goede richting. De eerste stop is bij de Junction View. Dit is eigenlijk nog niet het NP, maar het nationale bos.
We stoppen erna bij Yucca Point en rijden via de rotswanden van Kings Canyon. Grote stenen liggen hier en daar op de weg. Je zou maar zo ene op je auto krijgen of er knal oprijden!
Bij de Grizzly Falls stoppen we voor een volgende foto. Geen zwarte beren hier te zien.
De overige stops houden we voor morgen, gezien er voor vandaag nog een lange wandeling staat gepland. Ik opteer om nog even te stoppen bij de camping of onze plek al leegstaat. Ja, ze staat leeg en we plaatsen onze tent op de mooie plek. Zo kan die helemaal opdrogen.
Om 11u arriveren we op de parking voor de wandeling naar Mist Falls en Paradise Valley. De populairste wandeling van het park en het is uiteraard een zaterdag. De dichtste parking staat vol, maar verderop zijn er nog genoeg parkeerplaatsen. Voldoende water en onze lunch gaat mee in de rugzak. De wandeling start zeer vlak en in het zonnetje. De jassen waren deze keer overbodig, zeker nadat het begint te klimmen. Onderweg zijn er veel wandelaars. De meesten gaan tot de Mist Falls en daarna zou het kalmer worden. Een man beweert dat er verderop een beer liep, maar wij hebben niets gezien. Mooie vlinders fladderen hier zorgeloos rond.
Uiteindelijk komen we beerloos (oeps Teddy niet meegerekend), bij de Mist Falls aan. Het is wel een mooie waterval, maar hij komt niet in onze top 3 te staan.
We wandelen hogerop en eten onze lunch in alle rust op. Daarna is het behoorlijk klimmen (zeer hoge treden) tot aan het hoogste uitzicht van de Canyon.
Verderop komt er meer bewolking en we wandelen van hieruit terug naar beneden tot aan de parking. Jammer dat we de mooie hoge sierra niet kunnen zien. Hiervoor moet je backpacken in de wildernis. Kings Canyon bestaat grotendeels uit wildernis, dwz ongerepte natuur waar je enkel naartoe kan hiken. Hier kan je wandelen via de John Muir trail (moet toch een speciale kerel geweest zijn) en de PCT trail. We zouden dan 40 km moeten wandelen heen - en terug op een dag! Hierdoor zien we veel hikers met grote rugzakken, omdat ze uiteraard in meerdere dagen wandelen. De wandeling naar en van Mist Falls is zeker mooi genoeg om een fractie van het park te bezichtigen.
hertje niet ver van de parking
Na de wandeling rijden we naar de camping. We twijfelen of we nu toch een kampvuur zouden houden of gewoon in de lodge iets eten. Na de berekening van een kampvuur (duur hout, geen vers vlees, de bereiding) kiezen we voor een simpele hamburger in de lodge. We zijn dan ook wel doodop van de wandeling. De koude van de afgelopen dagen heeft mij ook wel meer uitgeput. Om 20u rijden we nog even buiten de camping om naar de heldere sterretjes te kijken. Tegen 20u45 kruipen we in ons tentje en bekijken een filmpje op de iPad. Morgen rijden we naar ons laatste Nationale Park!
Weer: zonnig, 6 - 16 °C
Wildlife: 1 hert, eekhoorns (ze blijven maar komen)
